Een verhaal over rouw, veerkracht en liefde

In een recente individuele coachingsessie had ik het voorrecht om een moeder te ontmoeten die moedig haar innerlijke wereld verkende, met als doel de dynamiek met haar dochter te begrijpen en te verbeteren. De sessie opende met de vraag van de moeder: "Waar komt de boosheid van mijn dochter vandaan?"

Met een tafelopstelling kwamen we tot de kern van een emotionele reis die vele jaren teruggaat. De moeder, die tijdens een vroegere zwangerschap haar kindje verloor, had deze pijn niet volledig verwerkt. Dit verlies had haar achtergelaten met een gevoel van onvolledigheid, een deel van haar was nog steeds bij dit verloren kindje. Dit was niet alleen een verlies, maar ook een bron van voortdurende angst en onzekerheid in haar leven.

Wat opmerkelijk was, was de rol die deze onverwerkte emoties speelden in de dynamiek tussen de moeder en haar dochter. De dochter, met een diepe angst om haar moeder ook te verliezen, had onbewust een patroon ontwikkeld van gedrag dat gericht was op het 'vasthouden' van haar moeder. Haar boosheid, haar angst, haar verzet - het kwam allemaal voort uit de diepgewortelde wens om haar moeder hier te houden, veilig en aanwezig in haar leven.

Er gebeurde iets bijzonders. Toen de moeder zich bewust werd van de verbinding tussen haar eigen onverwerkte emoties en de reacties van haar dochter, ontstond er een moment van helderheid. Ze realiseerde zich dat ze, door zichzelf toe te staan te rouwen en haar verlies te erkennen, ze haar dochter de geruststelling kon bieden die ze zo nodig had.

Die ene zin, "Ik blijf," was het keerpunt. In het besef van haar eigen kracht en veerkracht kon de moeder haar dochter de zekerheid geven die ze zocht. Het was een moment van diepe verbinding en rust, een keerpunt in hun relatie.