Nachtrumoer, een strijd tegen slapeloosheid

Zo lang hij zich kon herinneren worstelde hij met slapeloosheid. Elke nacht voelde als een eindeloze strijd, waarbij hij zichzelf verloor in een labyrint van gedachten en spinsels.

Hoe kon hij vrede vinden in het diepst van de nacht? Welke gedachten en herinneringen kwamen naar boven in die donkere uren? Hoe kon hij zijn actieve hersenen tot rust brengen?

“Ik was nog zo klein. Ik voelde me zo alleen.”

De pijnlijke herinnering van toen is nog steeds aanwezig, ook al is hij inmiddels 58 jaar.

De opstelling biedt hem de mogelijkheid om in contact te komen met een afgesplitst kinddeel van zichzelf - een jonger, angstig deel dat gevangen zat in herinneringen aan een traumatische gebeurtenis uit zijn verleden. Dit deel van hemzelf voelde zich verlaten, angstig en onbegrepen, en het manifesteerde in de vorm van slapeloosheid.

De sleutel tot loutering en heling lag niet alleen in het erkennen van dit afgesplitste kinddeel, maar ook in het opnieuw integreren van dit deel.  

Er stromen tranen over zijn wangen terwijl hij zich richt tot zijn kinddeel en zegt: “Ik zie je, en ik zie je grote pijn, ik zie je angst en ik zie je eenzaamheid. Ik zie je, ik heb je zo gemist, zonder jou ben ik niet compleet. Bij mij ben je veilig, ik zal voor je zorgen.”

Het afgesplitste kinddeel vindt veiligheid bij hem. De veiligheid die zijn moeder hem niet heeft kunnen bieden.

Een diepe verbinding ontstond tussen zijn verschillende delen, een gevoel van compleet zijn dat hij al lang had gemist. En terwijl hij zijn jongere zelf vasthield, voelde hij een golf van ontspanning door zijn hele wezen stromen.

De kleine jongen en de volwassen man hebben elkaar weer gevonden.

In de dagen en weken die volgden, trad een opmerkelijke verandering op. Zijn nachten werden geleidelijk rustiger, zijn gedachten minder tumultueus. Hij ontdekte een nieuw gevoel van vrede en kalmte dat hem door de nacht droeg.