Papaoutai - Stromae

Waarom heb ik het zo moeilijk om emoties te tonen, ook in mijn relatie? Waarom kan ik geen warme betrokkenheid tonen naar anderen toe? Waarom ben ik zo bang om afgewezen te worden? Dat zijn de vragen van deze man, die hoopt dat de opstelling duidelijkheid zal brengen.

Vader en moeder worden opgesteld, maar staan mijlenver van elkaar af. Naarmate de opstelling vordert, wordt duidelijk dat zijn moeder een centrale rol speelt in de gezinsdynamiek. De representant van de moeder staat stevig en dominant. Ze haalt haar zoon naar zich toe, waardoor ze beiden steeds meer afstand nemen van de vader. Moeder biedt aan vader geen enkele ruimte voor hem om zijn plaats in te nemen. Vader weet zich geen plek te vinden en trekt zich terug.

De opstelling legt een wond van afwezigheid bloot, een afwezige vader. We noemen dit de 'vaderwond'. In dit geval miste de cliënt een vader van wie hij geen emotionele steun kreeg en die voor hem ook geen voorbeeld was. Dit gemis heeft ertoe geleid dat hij zich waardeloos en niet gewaardeerd voelt en voortdurend op zoek is naar goedkeuring en bevestiging.

Doordat moeder niet in harmonie is met vader, voelt haar zoon ook haar pijn.  

Deze pijn staat in verband met de eerste liefde van vader. Deze eerste liefde bleef

emotioneel sterk met hem verbonden. Deze eerste intense relatie had blijvende sporen achterlaten en was van grote invloed op zijn relatie met zijn vrouw, de moeder van de cliënt. Moeder leeft in permanente angst de controle te verliezen, waardoor ze vader niet kan toelaten en feitelijk afwijst.

Hierdoor durft de zoon zich niet te verbinden met zijn eigen vader. "Door het afwijzen van je vader, ontneem je jezelf een deel van je kracht en je mannelijke energie", zeg ik.

Deze jarenlange strijd woedde niet alleen tussen de ouders maar ook in hemzelf. Het zorgde ervoor dat hij geen verbinding kon maken met degene die hem juist de mogelijkheid kon geven om zich kwetsbaar op te stellen en te verbinden met anderen.

Na een interventie, op een cruciaal moment van de opstelling, krijgt de vader weer een plek. De representanten van vader en moeder staan tegenover de cliënt, de spanning in de ruimte is bijna tastbaar. De cliënt begint te spreken tegen zijn vader: "Ik mis je. Waar was je al die jaren? Ik voelde me zo alleen."

Hij was in zijn leven relaties aangegaan in de hoop iets te krijgen wat hij niet van zijn vader en zijn moeder kreeg. Maar deze relaties lijken sterk op de verzorgende band tussen een ouder en een kind. Dit soort relatie is niet wenselijk of passend in volwassen relaties, waar gelijkwaardigheid en wederzijds respect centraal zouden moeten staan.

In de afsluitende fase van de opstelling zegt hij tegen de representant van zijn moeder: “Lieve mama, ik eer het lot wat je droeg. Nu kies ik voor mezelf.”

Tegen de representant van zijn vader zegt hij: “Lieve papa, wat er ook was, je blijft mijn vader. Wat er tussen jou en mama speelde, dat erken en acht ik en dat laat ik bij jullie. Voor mij ben je de juiste vader.”

En tot slot zegt hij tegen zijn moeder: “Papa is jouw man en ik ben jullie kind.”

Hij omhelst  zijn vader en maakt contact met zijn mannelijke energie. Nu kan hij zijn vader in zijn hart sluiten en zijn kwaliteiten integreren. Een nieuw begin met ruimte voor een voller en emotioneel vervuld leven.

Omdat iedereen in het systeem een plek heeft.